Mga Balahura

alam kung hi-tech na tayo. pero grabe hinayupak kang genius ka sa kumpyuter kung sino ka man na nang-kack ng account ko Putangina mo!

kaya ngayon nag re encarnate akong muli sa facebook

I dont have any idea why for 3 years i keep my persistence to keep myself writing in this piece of crap. maybe I just want an escape to my vauge life, maybe i wanted a medium to express myself, maybe Im waiting for somebody to read my writings and comment "hey,i can relate on you" . everything was maybe, I dont even know how to answer my own question Or maybe I want to stop the questins just because im afraid on the answers.

im not being melodramatic but i do know for some reasons that there are holes on me, I just dont fit on anywhere else , with anybody, that's one downside of me being a sugar-coater. and for some reason im very much decided to make a restraint on this blog, this could be a little hard for me since this is has been a huge part of my history. but i do want to have a change and take a look on what is waiting for me outside the net. (it will be months.........again)

i just want to leave this to who ever person who happens to be reading this,

" life is short, i should know that for so many reason. you may be on pain or you may be sad,

its fine to fall down and cry. but never ever attempt to just coat your problems with a fake smile

cause it will pool your emotions and make everything a lot worse, again i know that for so many reason. some people will not like you, it would be painful but you should not care at all. cause you my friend is who you want to be and not what others want you to be. never take your life, ive attempted it and for some reason im still here, which means its not the solution.

cry, that is good for you . scream would be better , and afterwards .........go out there and do your own thing."

thats it for now.

manhid na ba ako?

kanina nanood ako ng vampire diaries, ang ganda shet, nag-alab ulit ang dugo ko, nabuhay ulit yung mga tinatago kong suicidal feelings .... bat' ang mga bampira kahit spiritually dead na sila eh nakakaramdam parin sila , kum baga may feelings pa rin, pain, lust, happiness......walang biro maraming beses ko na rin inatemp na magpakamatay. na-isip kong mag-bigti, pero base sa mga napapanood ko ang panget mu pag bangkay ka na, at ayokong mamatay ng panget, ayokong mamatay na dilat at labas ang dila with tulo laway pa. na-isip ko ring mag-laslas pero shet 0.1% lang ang mortality rate nyan, gusto ko sure hit, kumbaga dapat jackpot. habang nag-sosolo ako sa bahay trip-trip kong mag-luto-luto , shempre as an amateur nahiwa na rin ako, at di ko kinaya ang pain, kaya erase na sa mind ang kutsilyo. habang tumatanda kaming mag-kakapatid mas lumuluwang na ang control nina mama at daddy saming mag-kakapatid, dito sa bahay may dalawang nakakalat na baril hindi ko sure kong ano yung isa basta mahaba yun , at yung isa naman is revolver yung pang Russian roulette ng mga cowboy, naisip ko ring gamitin yang mga letseng baril na yan, as in tinutok ko sa hawak-hawak ko na sya, pero nanginig ako. hindi ko kaya. oo ngayon marami akong problema, nasasaktan ako,nahihirapan ako, umiiyak ako, pero hindi ko kaya. takot ba ako? hindi. hindi ako takot na tumagos ang bala sa akin hindi ako takot mamatay. hindi ako masaya ngayon, hindi ako sigurado kung gaano pa katagal akong masasaktan,hindi ako sigurado kung kaya ko pa bang tumagal sa sakit, ang sigurado ko lang sa ngayon ay gusto ko ng matigil ang sakit. pero ayoko pang umalis.

I

as death comes near me

I whisper to my ears

a sweet symphony

cradling me into a juvenile glee

a juvenile peace I've been awaiting to see

yeah, I've been worst than bad

and it chills me

and it pushes me to my grave

after i shut my eyes and shed my tears

I laugh

I sigh

and I said to myself

Im not sorry

Im bad and Im bleeding glitters

im so into emo mode

-------hibernation-------

Gulo

gulong gulo ngaun ang mga braincells ko.

sa hindi ko maipaliwanag na pang-yayari , bigla nalang umuwi ang hampaslupa kong workless/tambay na kapatid na nurse (je3 jowk lang) dito sa ilokos. ewan ko ba sa babaitang igorot na yan, matapos ba namang mag-aral na apat na taon ng nersing sa maynila. eh mas gusto ba namang magtrabaho bilang kahera sa jolibee. punyemas. sabagay hindi ko sha masisi dahil talaga namang madugo ang trabaho ng mga nurses ngaun dito sa pilipinas, bukod sa pahirapan na ang paghahanap ng trabaho ay kailangan mo pang mag-volunteer w/o salary(kaya nga volunteer dba?, duh ! ) kung sakaling payagan ka ng hospital, letseng mga hospital yan, ke choosy ha!.

At kung sakaling payagan ka namang mag-volunteer ay punyemas wala kang gagawin sa walong oras mung shift kundi mag-regulate ng swero buong araw. oh kaya'y mag-drain ng mga ihi ng mga pashente, maglinis ng sugat , oh kaya'y ishave ang bulbul ng mga magpapatanggal ng mattres . hindi naman sa pang-iinsulto sa mga kaliga kong nurses, ngunit dadaptwa gayun-paman sa kabilang dako ng libo-libong isla ng pilipinas kailangan na talaga nating pigilan ang mga magulang natin sa pamimilit at pagtuturture sa kanilang mga anak para lang makumbinse nilang mag-nursing sila.

ako, honestly katulad rin ako ng kapatid kong maitim na pinilit lang ng isang boung angkan namin para lang mag-nursing, ikaw ba naman ang bigyan ng ganitong option.

A. mag-nursing ka , promise wala ka ng gagawin sa bahay.

B. wag kang mag-nursing,wag ka nang mag-aral

C. punyemas, lumayas ka na sa harap ko.

shempre, no choice ang lolo nyo. napa cge na nga ako. at dun na nagsimula ang kalbaryo ko. je3.

mahirap talaga ang nursing, yun ang totoo. wag na tayong mag-pakaimpokrito. ikaw ba naman ang magbasa nang pagka-kapal kapal na Punda, Patho,MatAndChi,Pedia,MedSurg at kung anik-anik pang libro, ewan ko nalang kung dka tubuan ng mga pimpols na sing laki ng nunal ni madam gloria.susmarya! pero habang tumatagal, wala ng nagawa pa ang mga braincells ko at na-invade na sila ng aking malaking puso. at napamahal na sakin ang aking prrrrrrropessssyyyun. (iw).

anyways, yun nga umuwi ang babaitang kapatid ko, since taga-maynila na sya,at ako probinsyano. nasulsulan nya akong bumili ng ipod touch dahil antigo na raw ang ipod nano ko. hay putangina. wala na akong nagawa dahil sa mga oras na ito, nasa central nervous system ko na si luciper at gustong-gusto ko nang bumili ng ipod touch, ju3 inis-na-inis talaga ako sa kapatid kong to, may sa demonyo yata at ang galing makipag salestalk. anyways yung pera kong pambili ng ipod touch ay ipon ko talaga para sa bago kung laptop. sa kasawiang palad, kailangan ko munang i-delay ang laptop for 1 more year. hay.

sha nga pala, gusto ko lang itanong,na try mu na bang ma-inlove sa love ng kaibigan mu(oh sige actually hindi pa love, siguro like lang) so yun nga, yung like mo karelasyon ng kaibigan mu. at ang masaklap pa dun, ikaw ang nagsulsul sa like mo na ligawan ang kaibigan mu. dumating nalang ang araw na narealize mu na like mu na pala siya. well masakit yan brad. alam mu kung bakit? kasi yan ang situation ko ngaun. hay(buntung hininga) sana lumipas na to. anyways happy parin ako at sobrang excited sa aking ipod touch. je3.

gudbye muna goldie.

dahil sa mga kagaguhang ginawa ng mga kagrup kong nursing students na pagtatago sa selpon ko na inakala kung nanakaw, na sa kasamahang palad ay nagdulot ng malaking kahihiyan sakin at malaking problema sa isang tricycle driver na pi-na-blotter ng mga mapag-mahal kong mga magulang dahil sa pag-a-a-kalang sha ang nag-nakaw ng aking mamahaling high-end na selpon(ang yabang....char!) napagdesisyonan ko sa tulong ng aking panaginip na hinahabol ako ng isang karo ng patay, dapat ko nang i-set-free si goldie.

sino si goldie?

si goldie ang mamahalin kong selpon , makinis pa sha hanggang ngaun, kulay ginto at black na samsung, iisa palang ang gasgas nya na super liit as in microscopic lang na gasgas. binili ko yung selpon na yun bilang regalo ko sa sarili ko nang mag-caping and pinning ako nung third year , sa makatuwid wala pang anim na buwan sa akin si goldie. sa tuwing nilalabas ko ang selpon ko habang naglalakad at nagtetext sa hallway ng aming school lahat ng mata ay nakatitig sa kanya. kumbaga sha ang ladygaga ng mga selpon sa school.

maraming beses na ring muntik maghiwalay ang aming landas ni goldie. isang beses ay noong nasa tutuban ako. sa harap ng tutuban mall ay maraming kainan , at dun muntik hambalusin ng isang kargadur ang bag ko para lang makuha si goldie. mabuti nalang at mukha akong anghel at nakuntento nalang yung lalaki sa aking alindog( alindog kajan?!).

pero seryuso ako. aminin na natin ang mga iilang magagandang bagay sa mundo ay talagang mainit sa mga mata ni snatser. magnanakaw . mandurugas . luciper atbp. kung kaya naman napagdesisyonan ko nang i-set-free si goldie, kahit masakit sa aking esopagus ay papakawalan ko na sya upang hindi na muling malagay sa peligro ang aking buhay (wow!, lovestory?)

sa halip na mag-mukmuk ako at lumuha ay nag-google nalang ako at nagblog-hop at dun ko nakita ang aking bagong mahal.(online live story . je3)

sana po ay huwag nyo shang husgahan.

huwag nyo namang sabihin na kaypanget ng ipinalit ko kay goldie.

eto po sya, ang kanyang pangalan ay si

BLACKY

okey, fine ang panget nya talaga,

pero

ika nga ng kasabihan.

humanap ka ng panget at hindi ka iiyak.

how a prank turn into a colonial melancholia

it was a then ordinary day, i woke up early, went to school early, and i texted some of my friends good-morning then i place my phone beside me, i was still sleepy and so groggy that time, i wasn't fully awake. for split seconds i fell asleep , i guessed. caused after i opened my eyes my phone is totally gone. and i was like, ok this is a pranks, where the hell is my phone , its not funny. but since i was groggy my foolish groupmates managed to convinced me that maybe i was just sleepy and i did just forgot my phone at my house. so what i did is i texted my mother by the use of my friends phone to please check my desk if my phone happens to be there. then my mother replied a simple "no". so then i calmed myself and just forget about it maybe it was lost or something, and i didnt want that to destroy my day. but after a while my mother then texted my friend asking me if i happen to remember the ride i took to go to school and i said "yes , the ride happens to park always near the bus station" and those tricycles who parks on the bus stations happens to be not-numerous. thus you will be able to distinguished by asking one-by-one who happens to took a nursing student early in the morning for school. on the other side of the story, i was then at a ride going to the hospital and while on the ride, they gave me my phone and they all laugh, but since im pissed with what they did i just shut-up and shut my phone of.i didnt even managed to inform my mother that i have found my phone .

i can compare the place where we resides as a resemblance of springfield, where Homer Simpson lives, every body always knew every little microscopic issue that should only remain in he house.

so whats the hitch? my mother which closely resemble marge simpson with hypertrophic tounge happens to locate the driver who took me to school. and you know the usual confrontation scene that always happen in Philippine road crossings, happens in actual, complete with barangay tanod, and barangay captain. and off course . they found nothing

after a very toxic day at school, i was shocked that a huge crowd was waiting for me at the front lounge of my house. and the rest was history, ja3.